فصل چهارم «زخم کاری» چگونه به پایان می‌رسد؟ + فیلم جعفر یاحقی: استاد باقرزاده نماد پیوند فرهنگ و ادب خراسان بود رئیس سازمان تبلیغات اسلامی کشور: حمایت از مظلومان غزه و لبنان گامی در مسیر تحقق عدالت الهی است پژوهشگر و نویسنده مطرح کشور: اسناد تاریخی مایملک شخصی هیچ مسئولی نیستند حضور «دنیل کریگ» در فیلم ابرقهرمانی «گروهبان راک» پخش «من محمد حسن را دوست دارم» از شبکه مستند سیما (یکم آذر ۱۴۰۳) + فیلم گفتگو با دکتر رسول جعفریان درباره غفلت از قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات در ایران گزارشی از نمایشگاه خوش نویسی «انعکاس» در نگارخانه رضوان مشهد گفتگو با «علی عامل‌هاشمی»، نویسنده، کارگردان و بازیگر مشهدی، به بهانه اجرای تئاتر «دوجان» مروری بر تازه‌ترین اخبار و اتفاقات چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر، فیلم‌ها و چهره‌های برتر یک تن از پنج تن قائمه ادبیات خراسان | از چاپ تازه دیوان غلامرضا قدسی‌ رونمایی شد حضور «رابرت پتینسون» در فیلم جدید کریستوفر نولان فصل جدید «عصر خانواده» با اجرای «محیا اسناوندی» در شبکه دو + زمان پخش صفحه نخست روزنامه‌های کشور - پنجشنبه ۱ آذر ۱۴۰۳ فیلم‌های سینمایی آخر هفته تلویزیون (یکم و دوم آذر ۱۴۰۳) + زمان پخش حسام خلیل‌نژاد: دلیل حضورم در «بی‌پایان» اسم «شهید طهرانی‌مقدم» بود نوید محمدزاده «هیوشیما» را روی صحنه می‌برد
سرخط خبرها

نگاهی به فیلم «بی‌همه‌چیز» محسن قرایی | بی‌حرف اضافی

  • کد خبر: ۵۸۲۲۹
  • ۲۰ بهمن ۱۳۹۹ - ۱۲:۲۱
نگاهی به فیلم «بی‌همه‌چیز» محسن قرایی | بی‌حرف اضافی
«بی‌همه‌چیز» بی‌گمان بهترین فیلم جشنواره تا به امروز و چه‌بسا بهترین فیلم جشنواره امسال باشد. محسن قرایی که قبل‌تر او را با کارگردانی فیلم «سد معبر» به یاد داریم حالا بعد از فیلم‌نامه تحسین شده «قصر شیرین» که برایش سیمرغ جشنواره را هم به بار آورد، قصه جسوری را در «بی‌همه‌چیز» به تصویر کشیده است.
علیرضا گرانپایه | شهرآرانیوز - «بی‌همه‌چیز» بی‌گمان بهترین فیلم جشنواره تا به امروز و چه‌بسا بهترین فیلم جشنواره امسال باشد. محسن قرایی که قبل‌تر او را با کارگردانی فیلم «سد معبر» به یاد داریم حالا بعد از فیلم‌نامه تحسین شده «قصر شیرین» که برایش سیمرغ جشنواره را هم به بار آورد، قصه جسوری را در «بی‌همه‌چیز» به تصویر کشیده است. فیلم برعکس روال سینمای چندسال اخیرمان، انگشت اتهام را به طرف توده‌های مردم گرفته و به جای نقد نهاد‌های حاکمیتی، مردم و تصمیمات آن‌ها را یکی از دلایل اصلی حال و روز فعلی‌مان می‌داند. همین داستان و بی‌پروایی در نقد رفتار عوامانه به بزرگ‌ترین نقطه قوت فیلم تبدیل شده است.
 
هرچند قرایی می‌توانست با تدوین بهتر، مخصوصا در اواسط فیلم، ریتم داستان را تندتر کند، اما حرف اضافی و حذفی که بودنش مخاطب را اذیت کند در «بی‌همه‌چیز» قرار نداده است. همین کم‌گویی باعث شده تا سوژه‌ای که قابلیت تبدیل شدن به یک فیلم شعاری داشت را از این خطر بزرگ حفظ کند.
 
قرایی با اینکه در «سد معبر» نشان داد که تکنیک کارگردانی را به خوبی می‌فهمد و توانایی بستن قاب‌های خارج از عرف را دارد، اما در «بی‌همه‌چیز» به درستی، حرکات دوربین و قاب‌بندی‌ها را ساده و به دور از ماجراجویی کارگردانی انتخاب کرده تا این اتفاق با هویت فیلم که روایت مشکلات یک روستا است، همخوانی داشته باشد. روستایی که در ابتدای فیلم باید به استقبال لیلی، یکی از زنان بانفوذ دربار شاه پهلوی، با بازی هدیه تهرانی برود. بی‌شک هوشمندانه‌ترین انتخاب برای بازی در نقش لیلی، هدیه تهرانی است که در نقش‌آفرینی بی‌نقص کار کرده است.
 
 
نگاهی به فیلم «بی‌همه‌چیز» محسن قرایی | بی‌حرف اضافی
 
 
بعد از هدیه تهرانی که به نظر خیلی از منتقدان فیلم باید در فهرست نامزد‌های امسال سیمرغ حضور می‌داشت، بعد از سال‌ها، باران کوثری با ایفای نقش یک زن روستایی به روز‌های اوج بازیگری خود برگشته است؛ عجیب‌ اینکه او هم دربین شانس‌های اصلی دریافت سیمرغ نقش مکمل زن حضور ندارد. پرویز پرستویی، هرچند بسیار سعی کرده اغراق در بازی‌اش را کنترل کند، اما به نظرم بهترین انتخاب برای بازی در نقش امیر نبوده است. شاید اگر هادی حجازی‌فر به‌جای بازی در نقش دهدار که البته یکی از نقاط قوت تیم بازیگری بود، نقش امیر را برعهده می‌گرفت، خروجی تیم بازیگری درخورتر بود.
 
موسیقی فیلم که نقش زیادی در پیوند حس قصه به مخاطب دارد نیز بی‌شک، بخت و اقبال خوبی برای دریافت سیمرغ دارد. هرچند در نقد داستان دست و پایمان برای لو‌نرفتن بسته است، اما کمی بیشتر درباره فیلم‌نامه که نقطه قوت اصلی «بی‌همه‌چیز» است حرف بزنیم. فیلم درباره تبدیل شدن قهرمان یک روستا به یک قربانی به دست اهالی همان روستاست. اهالی که برای قربانی کردن قهرمانشان دست‌به‌یکی می‌کنند و پای برگه‌ای را انگشت می‌زنند.
 
انگشت‌های جوهری یکی از همان نماد‌های مهم فیلم است که قرایی به‌خوبی در دل داستان جای داده است. درست مثل ماجرای حمله ملخ‌ها به روستا که به هیچ عنوان گل درشت نیست و توی ذوق مخاطب نمی‌زند. همین نمادگرایی را مقایسه کنید با فیلم «ابلق» نرگس آبیار که پیشتر نوشتیم به شدت گل درشت بود و خانم کارگردان تا سکانس آخر هم بی‌خیال نشان دادن موش‌های زیرزمینی نشد. «بی‌همه‌چیز» فیلم خوبی است با یک پایان بسیار جسورانه که یک حرکت روبه‌جلو در کارنامه قرایی به حساب می‌آید.
 
 
درباره فیلم «ابلق» نرگس آبیار | جشنواره فجر ۳۹
 
 
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->